Prawdopodobnie wszystko zaczęło się od śpiewania. Nasi przodkowie wydawali dźwięki przypominające śpiew w celu umilenia sobie pracy, rozładowania napięcia, dodania otuchy w kryzysowych momentach. Ludzie śpiewem wyrażali również swój szacunek i uwielbienie dla Boga lub bóstw.
Historia muzyki ma charakter syntetyczny (periodyzacja i systematyka), interakcyjny (relacje i związki), implikacyjny (przyczyna, skutek) i eksplanacyjny (wyjaśnianie). Jako przedmiot rozszerzony historia muzyki powinna być rozpatrywana w szerokim kontekście kultury, języka, literatury, sztuki, architektury i nauki. Należy również uwzględnić uwarunkowania, procesy i fakty mające bezpośredni i pośredni związek z historią powszechną. Zarówno wiedza faktograficzna i jej związki z poszczególnymi epokami, jak i wiedza proceduralna, związana ze słuchaniem muzyki i jej percepcją, stanowią istotny komponent wiadomości i umiejętności ucznia.
Treści podstawy programowej do historii muzyki zostały podzielone na trzy główne zakresy - muzyka w ujęciu historycznym, analiza i interpretacja dzieł oraz tworzenie wypowiedzi - które wzajemnie się uzupełniają i przenikają. Ważnym aspektem w edukacji muzycznej młodzieży na tym etapie jest ścisłe łączenie zagadnień teoretycznych z percepcją muzyki oraz postrzeganiem jej w szerokim kontekście rozwoju na przestrzeni wieków. Zdobywane wcześniej umiejętności muzyczne i wynikająca z praktyki wykonawczej znajomość elementów teorii muzyki stanowi teraz podstawę do głębszego poznawania i przeżywania dzieł muzycznych.